İki Köpek

Dervişin biri, kulübesinin önünde torunuyla birlikte oturuyormuş. Az ötede birbiriyle boğuşup duran iki köpek varmış. Dervişin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri köpekmiş bunlar. Biri beyaz, biri siyahmış.

Dervişin torunu, kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesinin önünde boğuşup duruyorlarmış. Çocuk, “Kulübeyi korumak için biri yeterliyken ötekine ne gerek var” diye düşünüp duruyormuş nicedir. Sonunda dayanamamış, dedesine sormuş.

Derviş gülümsemiş:

- Onlar, benim için iki simgedir evlat, demiş.

- Neyin simgesi, diye şaşkınlıkla sormuş çocuk.

- İyilikle kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu hatırlarım. Onun için ikisini de yanımdan ayırmam.

Çocuk, dedesinin sözleri üzerine “Bir mücadele varsa bir kazanan da olmalı” diye düşünmüş ve sormuş:

- Peki, sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?

Dedesi gülümsemiş:

- Hangisi olacak evlat? Ben hangisini daha iyi beslersem o kazanacak.